معیشت در قرآن

وَالأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ شَيْءٍ مَّوْزُونٍ (19)
وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَايِشَ وَمَن لَّسْتُمْ لَهُ بِرَازِقِينَ (20)

وزمین را گستراندیم ودر آن كوه‏هاى استوار افكندیم ودر آن از هر چیز سنجیده وبه اندازه، رویاندیم.
ودر آن زمین، براى شما وآنكه شما روزى دهنده او نیستید، وسیله‏ى زندگى قرار دادیم.

مراد از القاى كوه همچون القاى شبهه، ایجاد آن است، كلمه «رواسى» جمع «راسیه» به معناى ثابت و پابرجاست و كلمه «معایش» جمع «معیشت» به معناى وسیله زندگى است.

- یكى از نعمت‏هاى الهى، گستردگى و مسطح بودن زمین است. «مددنا» (وگرنه كشاورزى و بسیار از تلاش‏هاى دیگر به سختى انجام مى‏گرفت)
- گستردگى زمین و پیدایش كوه‏ها و نباتات، تصادفى نیست. «مَدَنا القینا انبتنا»
- آفریده‏هاى الهى، براساس میزان وقانون خاصى آفریده شده‏اند. «من‏كل شى موزون»
- زمین آماده رویش هرگونه گیاه است. «كل شى‏ء»
- آفرینش زمین و كوه و نبات براى انسان است. «لكم»
- خداوند، معیشت و رزق همه موجودات را، حتّى آنها كه شما توان تأمین آنرا ندارید به عهده دارد «و من لستم له برازقین»
سوره مبارکه حجر، آیات ۱۹ و ۲۰